A Poem of the Primordially Pure, Self-Arisen State
We are overjoyed at birth, yet it’s part and parcel of death.
We are frightened by death, yet there is no way to avert it.
Until the illusory dance of birth and death is exhausted,
We walk the path of hundreds of joys and thousands of sorrows.
Cyclic existence does, in all actuality, not actually exist.
As if hallucinating, cyclic existence appears due to our thoughts.
Until this haze of confused perceptions finally dissipates,
The spiderwebs of grasping in cyclic existence grow all the longer.
Though you may be as captivating as a rainbow, it is fleeting.
As sweet sounding as your fame may be, it is but an echo.
“I outrank even the sky!” you may think, yet this is just ego.
To entertain such thoughts is just meaningless hope and fear.
Without recognizing the presence of primordially pure awareness, we entertain empty hopes of confusion.
Within the equality of self and other, we fear that gains and loss may too disappear.
When you realize that these are just the confusion of samsara and not present within the ground
You have arrived at the Great Perfection, the unity of primordial purity and spontaneous presence.
These four stanzas were written by the vagabond Sangngak Tenzin while resting during a session break on the twenty-sixth day of Saka Dawa in the Iron Mouse year of the 70th sexagenary cycle (16/06/2020). Virtue!
ཀ་དག་རང་ཤར་གྱི་སྙན་ངག །
སྐྱེ་བ་དགའ་ཡང་འཆི་བའི་ཆར་གཏོ
འཆི་བ་འཇིགས་ཀྱང་ལྡོག་ཏུ་མེད་པ་
སྐྱེ་འཆི་སྒྱུ་མའི་ཟློས་གར་མ་རྫོ
དགའ་བ་བརྒྱ་ལ་སྡུག་བསྔལ་སྟོང་གི
སྲིད་པ་འདི་ནི་དོན་ལ་མི་སྲིད་མོ
རབ་རིབ་བཞིན་དུ་རྟོག་པས་སྲིད་
སྣང་བ་འཁྲུལ་བའི་ན་བུན་མ་ཡལ་བར། །
འཛིན་པའི་སྡོམ་ཐག་སྲིད་ན་ཤིན་ཏུ
མཛེས་མཛེས་འཇའ་ཚོན་འདྲ་ཡང་ཡུན་
སྙན་སྙན་གྲགས་པ་ཆེ་ཡང་བྲག་ཅ་བཞི
མཐོ་བ་གནམ་འདྲ་སྙམ་པ་ང་རྒྱལ་ཞིག །
འདི་དོན་བསམ་ན་རེ་དོགས་དོན་མེད་
ཀ་དག་རིག་པ་ཡོད་པ་མ་ཤེས་འཁྲུལ་
བདག་གཞན་མཉམ་པས་ཐོབ་ཤོར་མེད་པ་
འདི་དག་འཁོར་བའི་འཁྲུལ་སྣང་ཡིན་
ཀ་དག་ལྷུན་འགྲུབ་ཟུང་དུ་འཇུག་
ཞེས་ཤོ་ལོ་ཀ་བཞི་ཅན་འདི་ནི་རབ་
16/06/2020